Çiçek
Bak çiçeklere,
Esiyor rüzgar
Yağıyor yağmur
Bir o yana bir bu yana
savruluyor mecbur
Eğilip bükülüyor
Yaprakları uçuyor
Yine de var olmaya
kokmaya çiçek açmaya
devam ediyor
Köklerine güveniyor
Hava durumu hep değişiyor
Bazen doğadan bazen insanlardan
zarar görebiliyor
Yine de var olmaya
kokmaya çiçek açmaya
kendi rengiyle parlamaya
devam ediyor.
Özşefkat
Karanlığın içinden
Ne yaptığımı bilmeden
Durmaktan ve hissetmekten korkarak
Yürüdüm bir şekilde
bazen koşarak
bazen ayaklarım geri gide gide
Zorlandım derinden
Çekindim destek istemekten
Yine de umut ve inanç
Desteğim oldu fark etmeden
Kendime bakmaya başladım
Tuttum kendi elimden
Kendimi bugünkü halime getirirken
Kayıplar, yaslar ve bilinmezliklerle
barışmayı öğrendim;
kucak açmayı ve alan tanımayı
her ne varsa hikayemden
Şimdiyse sahip çıkıyorum
Fark ediyorum ve yaşıyorum
Sonsuz sevgi ve şefkatimi
kendimden eksik etmeden.
Geçmişten Geleceğe
Varlığının keşfi
Özünü hissetmenin keyfi
Yaşamanın zevki
Kendine yaklaşmaktan geçiyor
Kendini seven
Dünyayı da seviyor
Varlığı için doğaya
Yaydığı oksijen için ağaca
Sevebildiği için kalbine
Görebildiği için gözlerine
Görmese de hissettiği için ruhuna
Teşekkür ettikçe insan
Şükredecek şeyler çoğalıyor
Sanat, aşk, sağlık, muhabbet
Seninle anlam kazanıyor
Hikayeler canlanıyor
Varım ve yaşıyorum diyebilince
Hayatın tadı bambaşka oluyor.
Yaşama Sanatı
Kayıp, yas ile gelen hüzün
Yası yaşamaya izin verince
Şüküre dönüşür hüzün
Kendine yaklaşmanın, sesini duyabilmenin şükürüne
Hüznün seni korkutmasın
Hayat da bir kayıpla başlar
Sıcacık anne karnından dünyaya
Bilmediğin bir kaosa
Sonra o kaos olarak gördüğün
Güven ve sevgiyle bir sanata dönüşür
Yaşama sanatına
Deneyimlemeye izin verdikçe
Kavuşursun huzura.